Wie me een beetje kent, weet dat ik geen fan ben van massa-evenementen. Ik verkies kleinschalige organisaties met veel ruimte en gemoedelijkheid. Dit weekend maakte ik echter een opvallende uitzondering. Daar was een goede reden voor want voor de allereerste keer werden de European Running Championships georganiseerd en de primeur was dan nog voor ons land. Samen aan de start staan met enkele Europese toppers, het was toch iets om naar uit te kijken.
In het verleden had ik al enkele tientallen marathons als pacer gelopen. Intussen is het pacingteam fors uitgebreid waardoor de plaatsjes duur geworden zijn. Ik was dan ook heel blij dat bezielers Marnix en Ivan mij vertrouwden om deze verantwoordelijkheid tussen Brussel en Leuven op mij te nemen.
Metronoom
Toen ik zondagmorgen in het Brusselse Warandepark aankwam, moest ik toch even slikken. Een rode vlag met daarop 3u45 lag op mij te wachten. Een vrij scherpe tijd voor iemand die al jarenlang geen snelle wedstrijden meer had gelopen. Bovendien was de voorbereiding grondig verstoord door een hardnekkige griep en door een stomme valpartij met enkele gekneusde ribben als gevolg. Gelukkig stond ik er niet alleen voor want ik vormde een team met Bart en Manon.
Zoals gevraagd stonden we al een half uur voor het startschot in ons vak, een absolute primeur voor mij. Meteen werden we overspoeld met allerlei vragen van zenuwachtige lopers die zich in de eerste plaats afvroegen hoe we het gingen aanpakken. In drie talen legden we uit dat het de bedoeling was om zo vlak mogelijk te lopen, in casu 5’19” per kilometer.
Het was niemand minder dan Koning Filip die de marathon met 13.000 deelnemers, een Belgisch record, op gang schoot. Net voor we over de streep gingen, zwaaide ik eens naar de man die zelf ook al eens de loopschoenen durft aan te binden. We verlieten het Paleizenplein en doken al snel de Wettunnel in. Het werd meteen duidelijk dat het geen evidente opdracht zou zijn om te pacen want het ging continu op en af.
Na 6 kilometer wachtte al de zwaarste hindernis van de dag, de beklimming van de Tervurenlaan. Net voordien had ik een sanitaire stop gemaakt en het kostte al verdomd veel moeite om terug in het spoor van Manon te geraken. Gelukkig volgde er nadien een lange afdaling waar de hartslag weer onder controle kwam. Aanvankelijk hadden we een grote groep van meer dan honderdvijftig man in ons spoor. Om wat ruimte te scheppen, hield ik wat afstand van Manon die als een metronoom het tempo bepaalde.
Sterke Sandra
Met één oog op het sporthorloge probeerde ik met het andere oog ook wat te genieten van de prachtige omgeving waar we doorheen liepen. De buurt van het Afrikamuseum in Tervuren was adembenemend. Dat was even later ook het geval bij de binnenkomst in Leefdaal, maar dan om een andere reden. Na bijna 20 kilometer wachtte er ons daar een afschuwelijk steile beklimming. Gelukkig schreeuwden de uitzinnige supporters ons naar boven.
Op die kuitenbijter had ik wel gevoeld dat ik dicht tegen mijn limieten zat. Ik probeerde de focus te houden op mijn opdracht. Het deed pijn, maar om die te verzachten dacht ik aan een clubmaatje die al jarenlang aan het vechten is tegen kanker en die strijd stilaan aan het verliezen is. Meer dan ooit besefte ik dat pijn relatief is. Op die manier gaf sterke Sandra me extra kracht om door te zetten.
Leuven kwam stilaan in het vizier. Vooraleer het centrum in te duiken, passeerden we de indrukwekkende site van Imec. Vlak na de start had ik een leuke babbel gehad met een Indiër die voor de organisatie werkt. Kartik (zijn familienaam is een onuitspreekbaar twintigletterwoord) droomde ervan om ooit een marathon onder de 3 uur te lopen. Even later merkte ik tussen het talrijke publiek mijn vrouw Karin op. Het zorgde voor een opkikker en een (vriendelijke) vermaning van Manon want onbewust was ik daardoor wat sneller beginnen lopen.
Na een eerste passage door het centrum moesten we nog een lusje maken langs de Vaart. Zo een stukje heen en terug is altijd leuk om naar bekenden aan de overkant te zwaaien. Plots was er een klein beetje paniek bij Manon en mezelf. Tot voor kort hadden we alle kilometerborden opgemerkt, maar nu waren die niet meer te zien. We liepen een beetje in het ijle, maar gelukkig was de aankomst niet meer zo ver. De laatste rechte lijn waande ik me in de aankomstzone van de Ronde van Frankrijk. Een massa volk die luidkeels supporterde door te roepen en door op de reclameborden te slaan. Met een krop in de keel kwamen we over de streep, de klok viel stil op 3u44’27”. Opdracht geslaagd.
